Standard (EADGBE)

Ti ulur në një stol e vendosur shikon

Ti me dyshimet e tua që vet i ndihmonë

Heshtja lehtë të pushton

dhe fjlaët e ndjera s`të vinë

Ndoshta një krenari të kotë

Kërkon ti të mbrosh me vështrim

Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur

dhe me gjen të pa përgaitur

Dorën ma merr dhe fortë ti ma shtrengon

më e forta ndjenjë e arritur

Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

Ti bukur e kupton më s`do jet si njëherë

Ti rolin tënd vazhdon por frika të merr

Heshtja nisë të braktisë

dhe lotët e ndjera te vinë

Zemra trokitjen e nisë

Tashmë i vertetë ky trishtim

Pastaj ëmbël me shfaqesh papritur

dhe me gjen të pa përgaitur

Fjalët e tua vonë po tingëllojnë

Ato fjalë që dikur i kam pritur

Fjalët e ndërtojnë një lumturi

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

Ti nuk gjen dot forcën të më shohësh në sy

Ndihem i vetmuar kur jemi të dy

ooooOOooooOOoooo

ooooOOooooOOoooo.